Archive for the ‘Miód pitny’ Category
Miody Pitne w Rosyjskiej Tradycji no comments
A szkoda. Produkcję miodu pitnego można porównać do wytwarzania wina – jest to prawdziwa sztuka. Po pierwsze, potrzebne były olbrzymie ilości miodu, jak na tamte czasy dość drogiego. Po drugie, miód pitny wytwarzany sposobem zimnym, mógł dojrzewać do stanu idealnego przez wiele lat – taki sposób oraz wynik nazywano „miodostaw”, gdyż miód odstawiano na dłużej. Znacznie później zaczęto miód gotować. Po tym, jak przez miesiąc fermentował w beczce, dokonywano jego sterylizacji przez gotowanie. Taki miód był bardzo smaczny, lecz jego przygotowywanie trwało o jakieś piętnaście lat krócej… Skoro napój cieszył się szczególnym wzięciem w dniach świątecznych, proces przyrządzania należało w jakiś sposób przyśpieszyć, dlatego „miód gotowany” zaczął wypierać „miodostaw”. Jednak oryginalny przepis wcale się nie zmienił.
„Miód przyrządzano z trzech tylko części składowych – potrzebne były miód, woda i drożdże. Wszystkie dodatki i domieszki stanowią jedynie próbę zmiany smaku czy zwiększenia mocy. Prawdziwy miód pitny nigdy nie jest mocniejszy niż 10 stopni”, – zapewnia Natalia Dobrijanik, pracowniczka muzeum „Kostromskaja Słoboda”, gdzie otwarta jest ekspozycja poświęcona tradycyjnym napojom rosyjskim.
Dodajmy, że obecnie w Rosji działają dwie fabryki do produkcji miodu pitnego – czyli miodosytnie – w Suzdalu i w Kołomnie w okolicach Moskwy. W Suzdalu jest wytwarzany nawet miód pitny bezalkoholowy, skosztować go mogą wszyscy.
Ponadto, miód jest świetnym zastępstwem piwa. Zresztą, tylko w teorii. Spróbujmy tego w praktyce, przyrządzając miód pitny w warunkach domowych. Znaleźliśmy dla naszych słuchaczy przepis nie bardzo złożony. Zresztą, nie bardzo też zgadzający się z tradycyjnymi przepisami, lecz taki właśnie jest smaczniejszy.
Składniki: 2 kilogramy miodu, jedna szklanka wiśni bez pestek, jedna szklanka truskawek czy poziomek, jedna szklanka wody, 25 gram pieczywa i 25 gramów drożdży piwnych. Jagody trzeba wypłukać, dodać do miodu i rozetrzeć, dodać wodę gotowaną, kawałeczek chleba żytniego, namoczonego w drożdżach. Pozostawić do fermentacji na okres od 2 do 3 tygodni, po czym zlać płyn do innego naczynia, postawić w ciepłym miejscu dla zakończenia fermentacji. Im dłużej miód będzie dojrzewać, tym będzie lepszy.
source:http://polish.ruvr.ru
Wina popularniejsze od miodów pitnych no comments
Miody pitne – mimo tysiącletniej historii spożywania w Polsce – obecnie są segmentem niszowym. W porównaniu z innymi rodzajami napojów alkoholowych nie mają znaczącego udziału w obrotach sklepów. Udziały wartościowe miodów pitnych w ogólnej wartości sprzedaży szeroko pojętej kategorii wino wynoszą około 0,5%. Wpływ na to ma niski poziom dystrybucji – miody pitne znajdziemy w zaledwie kilkunastu procentach tradycyjnych sklepów spożywczych posiadających w ofercie wina. Sprzedaż miodów pitnych zdominowana jest przez dwóch producentów: Spółdzielnię pszczelarską Apis i TiM SA. W sumie odpowiadają oni za 95% sprzedaży segmentu, a sam Apis za ponad połowę.
Średnia cena detaliczna miodów pitnych wynosi około 21 zł za butelkę 750 ml. Jest więc wyższa od średniej ceny win spokojnych (wynoszącej około 16 zł) czy win deserowych (około 15 zł).
Popularniejszym segmentem od miodów są wina grzane, popularnie zwane „grzańcami”. W okresie zimowym ich udział w ogólnej sprzedaży win wynosi około 3% (ale w okresie letnim spada do 0,1%). Od lat najsilniejszą marką w tym segmencie jest Grzaniec Galicyjski produkowany przez PWI Vinfort. Jego udziały w sprzedaży kategorii win grzanych przekraczają 50%. Konkurencję dla niego stanowią Grzane Starotoruńskie (produkt TPW Vinpol) i Zbójnickie Grzane (Jantoń).
Również pod względem dystrybucji w niezależnych sklepach spożywczych najmocniejszą pozycję zajmuje Grzaniec Galicyjski – w sezonie zimowym sprzedaje go ponad połowa sklepów oferujących wino. Latem jest to praktycznie jedyna marka win grzanych dostępna w sklepach tradycyjnych, pozostałe wracają na półki dopiero w sezonie.
Hubert Hozyasz, CMR Sp. z o.o.
Rynki Alkoholowe, 1/2011
Trójniak Wambierzycki – niekomercyjny rarytas no comments
Uczestnicy: – Kmiciorak, K.Koczownik, Maniek
Miejsce: Prastara knieja roztoczańska w epicentrum głuszy
2. Zbójnicki (trójniak), Spółdzielnia pszczelarska Apis – edycja specjalnie dla Podhala
Księżycowa degustacja no comments
Uczestnicy: – Kmiciorak, K.Koczownik, Maniek, Kalimara
Miejsce: Prastara knieja roztoczańska w epicentrum głuszy.
2. Liberum Veto (trójniak), Spółdzielnia pszczelarska Apis
Dwa przednie "Jarosy" no comments
Uczestnicy: – Kmiciorak, K.Koczownik, Maniek
Miejsce: Prastara knieja roztoczańska w epicentrum głuszy.
1. Lipiec (dwójniak), Pasieka Maciej Jaros
2. Bitewny (dwójniak), Pasieka Maciej Jaros
Miody czeskie, cz. III no comments
Data: 27 sierpnia 2010
Uczestnicy: – Kmiciorak, K.Koczownik
Miejsce: Na skraju lasu i łąk roztoczańskiej głuszy.
Degustowane miody:
1. Višňová Medovina (trójniak), Ing.Marek Sznapka www.sznapka.cz
2. Ostružinová Medovina (trójniak), Ing.Marek Sznapka
Kolejne dwa miody – Dzierzon i Keltská Medovina - otworzymy prawdopodobnie mniej więcej za miesiąc, chociaż już dziś spoglądając na czwórniaka Keltska Medovina pod światło widać, że jest mętny jak mydliny, a data przydatności do spożycia to 9 czerwca 2009 – czyli będzie wylany w trawę.
Grudniowa degustacja w Pepinim Gaju no comments
Data: 26 grudnia 2009
Uczestnicy: – Kmiciorak, Mari, K.Koczownik
Miejsce: Gajus Pepinus (rezerwat dzikich stworzeń)
Degustowane miody:
1.Gronowy (półtorak), Pasieka Maciej Jaros
2.Dwójniak Warmiński (dwójniak), Mazurskie Miody Z.P.H. „Karolina” Bogdan Piasecki
3.Trójniak Mazurski (trójniak), Mazurskie Miody Z.P.H. „Karolina” Bogdan Piasecki
Miody Macieja Jarosa były nam znane od dawna – wyroby spod znaku” Mazurskie Miody Z.P.H. „Karolina” Bogdan Piasecki, próbowaliśmy po raz pierwszy.
Podczas tejże degustacji po raz pierwszy dane nam było skosztować tego specjału. Zaskoczył nas niezwykłą delikatnością jak na półtoraka. W smaku szlachetny i wyborny – zresztą jak każdy miód, który pochodzi z Pasieki Macieja Jarosa.
Abyśmy zawsze miód pijali!
Miodomory
Półtorak „Gronowy” Macieja Jarosa, o bardzo łagodnym i miłym smaku.
Do podgrzewania miodu pitnego używamy zestawu „Alcohol Burner Set” firmy Esbit.
Nasze ulubione czarki – pękate musztardówki, w kształcie beczułek – nie do zbicia.
„Dwójniak Warmiński” o mocnym malinowym smaku. Wydał się jednak nam podejrzanie intensywny, o sztucznawym posmaku. Jest więc podejrzenie, że smak malinowy nie tylko z malin ale i z nienaturalnych dodatków smakowo zapachowych pochodzi. Szczególnie dobrze to poznamy, próbując jednocześnie na przykład Maliniaka od Macieja Jarosa, który jest jak najbardziej naturalny. Różnica między tymi miodami jest znaczna.
Grudniowa degustacja w Pepinim Gaju, cz. II no comments
Data: 28 grudnia 2009
Uczestnicy: – Kmiciorak, Mari, K.Koczownik
Miejsce: Gajus Pepinus (rezerwat dzikich stworzeń)
Degustowane miody:
1. Maliniak (dwójniak), Pasieka Maciej Jaros
2. Dwójniak Grunwaldzki (dwójniak), Mazurskie Miody Z.P.H. „Karolina” Bogdan Piasecki
3. Trójniak Mazurski (trójniak), Mazurskie Miody Z.P.H. „Karolina” Bogdan Piasecki
Niegdyś podgrzewaliśmy miody wyłącznie na ognisku w okoconej menażce aluminiowej. Jednak dym, który mimo przykrywki wnikał do garnka zmieniał smak miodu, dlatego od pewnego czasu miody grzejemy na palniku spirytusowym, zaś ognisko zapalamy dla ogrzania się i rozświetlenia otoczenia.
Zestaw do prędkiego podgrzewania miodu w każdych warunkach atmosferycznych. Zaletą kuchenek spirytusowych jest wolniejsze podgrzewanie miodu w stosunku do palników gazowych, nie wspominając o ognisku. Miodu nie wolno zagotować, a podgrzać trzeba do odpowiedniej ciepłoty, wrzeniu całkiem bliskiej. To zadanie ułatwia właśnie palnik spirytusowy.
Niezrównany w smaku Maliniak ze stajni Maciej Jaros. Po pierwszym łyku tego miodu, któren dawno temu już z kamionki wychylaliśmy – od razu poczuliśmy znaczną różnicę między nim a Dwójniakiem Warmińskim, którego degustowaliśmy w poprzednim poście. Maliniak Jarosa jest intensywny ale wyraźnie naturalny (ma w sobie sok z prawdziwych malin). Zaś Dwójniak Warmiński o smaku sztuczne intensywnym wydaje się być trunkiem „sztucznie dosmaczanym”. Jako, że różnica w cenie między tymi dwoma miodami jest nie zbyt duża – lepiej wybrać Jarosowego Maliniaka.
Zacna flasza!
Zimą najprzyjemniej degustuje się grzane miody w plenerze
Trójniak Mazurski – to ta sama flasza, której nie dopiliśmy poprzednim razem – okazał się „cienki”. Porównać go można do czwórniaków ze Spółdzielni Apis. Być może jednak nasza ocena być zafałszowana, bo piliśmy go po słodkich dwójniakach.
Tradycyjny nasz toast – Abyśmy zawsze miód pijali!
Właśnie grzejemy „Dwójniaka Grunwaldzkiego” o wyraźnym jabłkowym posmaku
Magnat Baranowski no comments
Data: 07 lutego 2010
Uczestnicy: – Kmiciorak, Mari, K.Koczownik
Miejsce: Gajus Pepinus (rezerwat dzikich stworzeń)
Degustowane miody:
1. Baranowski Magnat (dwójniak), Pasieka Maciej Jaros
2. Koronny (dwójniak), Pasieka Maciej Jaros
3. Trybunalski (trójniak), Pasieka Maciej Jaros
Mieliśmy okazję niebywałą skosztować wyborny miód ze stajni Macieja Jarosa, o nazwie „Baranowski Magnat”. Można go dostać jedynie na Zamku w Baranowie Sandomierskim, a warto język w nim umoczyć, bo zaiste smak ma niezrównany. Jest to miód gryczany z posmakiem owocowym, ale niezwykle łagodny, co świadczy, iż leżakował tyle ile trzeba.
Jak zwykle korzystaliśmy z zestawu do zacnego miodu podgrzewania firmy Esbit. Ognisko palimy dla ogrzania siebie i rozświetlenia okolicy, zaś miód grzejemy na palniku spirytusowym aby z dymu ogniskowego nie nabrał szpetnej woni – bo wszak na różnym drewnie ognisko rozpalamy, nieraz zgniłym do nieprzytomności, grzybem porosłym albo li sosnowym, smolistym.
Najważniejsze podczas podgrzewania to nie zagotować miodu. Trzeba podczas rozmów być czujnym.
No i rozlewamy – aby nie poza czarki. Preferujemy takie oto musztardówki, gdyż widać w nich barwę miodu, która cieszy oczy, tak jak smak cieszy trzewia.
Najprzyjemniej degustuje się w plenerze miód pitny w porze zimnej, albo w dni czy noce zimne, przy ognisku, w jakiej zapadłej kniei.
Jednak nie wszystko było takie błogie. Okazuje się, że za sprawą kiepskich korków, niektóre miody Jarosa tracą klarowność, a często nawet i smak. Tak niestety stało się z Trybunalskim, który był w smaku wręcz okropny – myszaty. Na dodatek pienił się! Po pierwszej kolejce więc postanowiliśmy „Myszatego pozostawić na sam koniec degustacji. Zalecamy więc zaniechania zakupów szczególnie miodu Trybunalskiego, zanim na rynku nie pojawi się następna partia – miejmy nadzieję, że już dobra.
Trójniaki Spółdzielni APIS no comments
Data: 10 lutego 2010
Uczestnicy: – Kmiciorak, K.Koczownik
Miejsce: Gajus Pepinus (rezerwat dzikich stworzeń)
Degustowane miody:
1. Stakliskes (coś między trójniakiem a czwórniakiem), UAB Lietuviskas Midus - resztka z poprzedniej degustacji
2. Bernardyński (trójniak), Spółdzielnia pszczelarska Apis
3. Grzaniec Polski (trójniak), Spółdzielnia pszczelarska Apis
Najpierw należy prędko zapalić ognisko. Aby tego dokonać sprawnie, nado przynieść ze sobą podpałkę, rozpałkę, a najlepiej parę szczap na początek. Bowiem start jest najważniejszy. Jeśli płomienie buchną sprawnie na początku, to pochłoną łatwo również dorzucane drwa ze śniegiem, mokre czy nadgniłe. A gdy zgromadzimy mnóstwo żaru – można wtedy wrzucać co popadnie, a ognisko palić się będzie bez szemrania.
Bardzo lubimy miody ze Spółdzielni Apis w Lublinie. Po części ze względu na ich dostępność w naszym regionie, po części za jakość, a po części za dobre korki. Nie zdarzyło się nam bowiem nigdy w historii naszych degustacji, aby za sprawą złych korków jakikolwiek miód Apisu okazał się zepsuty. A widocznego na zdjęciu „Bernardyna” na przykład czy inne trójniaki piliśmy już wiele, wiele razy. Chociaż mankamentem z pewnością jest traktowanie miodów siarczynami.
Drugi z degustowanych przez nas miodowych trunków ze Spółdzielni Apis – Grzaniec Polski. Bardzo dobry, szczególnie polecany do grzania.
W porównaniu do poprzednich degustacji z lutego widzimy, że śniegu jest jakby mało. Nic podobnego – po prostu zrobiło się cieplej, stąd śnieg można było ubijać. Po pewnym czasie mieliśmy więc komfortowe śnieżne klepisko, na którym bez problemów można było ustawiać kuchenkę spirytusową.
Wspomnieć należy przy okazji, iż nie piejmy nigdy tzw. „czyściory”, ani wszelakich wysokoprocentowych alkoholi. To człeka wydatnie upadla, do bydlęcia upodobniając. Miód ma tę niesłychaną zaletę, że zawiera cukier, stąd wpływ alkoholu na człeka jest stonowany i nie upijamy się nim zbyt prędko. Spirytusowe mocne trunki nadają się bowiem jedynie albo do zasilania silników w samochodzie albo do zasilania naszej spirytusowej kuchenki.
Ognisko często posyła w przestworza snopy iskier, o czym warto pamiętać. Miejmy więc łachy wyłącznie na taką okazję, których nie będzie żal gdy je iskry podziurawią. A najlepiej aby wierzchnie okrycie nie było sztuczne ale z włókien naturalnych uszyte. Wtenczas stopieniu nie ulegnie.
Wesołość podczas miodu degustacji. Trudno się dziwić zresztą, bośmy oderwania od zgiełku cywilizacji, w kniei zapadłej, wolni od urzędowych nakazów i zakazów, stresów, biadoleń i narzekań współpracowników i szefów, ich frustracji przewlekłych i uporczywych.
