Wszystko o miodzie i Pszczołach   Serwis internetowy na temat pszczół i pszczelarstwa

Paracelsus, lekarz i przyrodnik, zwany ojcem nowożytnej medycyny, mawiał, że nasze łąki i lasy to apteki. Naturalnym lekiem jest m. in. miód. Reguluje przemianę materii, działa przeciwbakteryjnie i oczyszczająco. Pomaga w leczeniu chorób układu oddechowego, serca, skóry mięśni czy stawów.

 

Dla sercowców

 

Za pasem jesień. Chłodne, deszczowe dni sprzyjają przeziębieniom. I zaczyna się: prychanie, zatkany nos, palące gardło, kaszel. Po co sięgnąć w takiej sytuacji? Często nie obywa się bez wizyty u internisty, ale jeśli dolegliwości nie są nasilone i decydujemy się działać sami, nie zapominajmy o miodzie.

 

– Miód w schorzeniach układu oddechowego działa przeciwdrobnoustrojowo, przeciwzapalnie, wykrztuśnie, odpornościowo i wzmacniająco. Posiada także właściwości przeciwalergiczne i dlatego wykorzystywany jest w leczeniu astmy i kataru siennego – pisze dr Edward Kałużny, właściciel wytwórni leków naturalnych „Apiherba”, która ma swoją siedzibę w pałacu w Witosławiu, gm. Osieczna.

 

Pamiętajmy jednak, że miodu nie należy podgrzewać do temperatury powyżej 40 st. C, ponieważ wraz z jej wzrostem traci on swoje lecznicze właściwości. Jak przyznaje Edward Kałużny, w schorzeniach układu oddechowego, jak również innych, zalecane dawki miodu to: niemowlęta – 7 g, dzieci od 4 do 16 lat – 10-40 g, dorośli 40 – 60 g. Podane ilości należy przyjmować dziennie w dwóch dawkach, przy czym profilaktycznie stosuje się dolne, a leczniczo górne limity.

 

Dzieci i dorośli

 

Dzięki dużej zawartości cukrów prostych (glukozy oraz fruktozy) miód jest pomocy osobom chorującym na serce. Sięga się po niego w zaburzeniach rytmu serca, nerwicy, zapaleniu mięśnia sercowego czy dusznicy bolesnej. Zastępując miodem cukier, zahamujemy rozwój miażdżycy. Miód znany jest również z tego, że pomaga w leczeniu chorób układu pokarmowego.

 

– To cenny środek dietetyczny w chorobie wrzodowej żołądka i dwunastnicy. W czasie choroby wrzodowej żołądka należy podawać miód na 1,5 – 2 godziny przed posiłkami lub 3 godziny po nich. Picie ciepłego  roztworu miodu przyspiesza jego wchłanianie, nie drażni jelit i obniża kwasowość – przyznaje dr Edward Kałużny, zdradzając również, że nieżyt jelit u dzieci powyżej  jednego roku życia szybko zniknie, gdy będziemy podawać maluchowi czarną herbatę osłodzoną łyżeczką miodu i dwa razy dziennie jedno dojrzałe jabłko.

 

Jako afrodyzjak…

 

Okład z miodu stosuje się na ropnie, ropowice, czyraki, krosty czy liszaje. Sięgają po niego osoby cierpiące na choroby układu moczowo – płciowego, nerwowego, wzroku czy mające problemy z przemianą materii. Stosuje się go również w kosmetyce, co również znane jest od wieków. Wiadomo bowiem, że Poppea – żona cesarza Nerona, wykorzystywała go jako maseczkę kosmetyczną, a królowa Egiptu Kleopatra kąpała się w miodzie oraz oślim mleku.

 

– Miód wchodzi w skład toników, maseczek, mydła, jak również płynów do kąpieli. Kąpiel miodowa odpręża i rozluźnia, uelastycznia skórę, hartuje ją, odtruwa, dostarczając jednocześnie wielu substancji odżywczych – kończy dr Edward Kałużny.

 

Nie można też zapomnieć o miodzie jako afrodyzjaku. Od dawien dawna ludzie wymyślali różne potrawy czy napoje, których był składnikiem, a które wykazywały takie właśnie działanie. A zatem miód jako nektar miłosny? Dlaczego nie…?

ANNA MAĆKOWIAK

 

---

Dobroczynne właściwości miodu

 

Przeziębienie – 1 łyżkę suszonych owoców dzikiej róży dobrze umyć i zalać 1 szklanką wrzątku. Naczynie przykryć gazą i odstawić w ciemne miejsce na 10 – 12 godzin. Napój przecedzić, owoce wycisnąć, dodać 1 łyżkę miodu. Należy wypijać 1 szklankę dziennie.

 

Przeziębienie, grypa – pół kg obranych jabłek z usuniętymi gniazdkami nasiennymi ugotować w 0,5 l wody i przetrzeć. Do ciepłego przecieru dodać 150 g miodu. Stosować 3 razy dziennie po 1 – 2 łyżki.

 

Nadciśnienie, osłabienie mięśnia sercowego – do szklanki naparu sporządzonego z 1 łyżki owocu głogu i 1/2 l wody dodać 20 g miodu (1 łyżkę stołową). Pić po pół szklanki 3 razy dziennie.

 

Nadciśnienie – mieszamy 250 ml soku z marchwi, 250 ml soku z czarnej rzepy, 250 ml z czerwonych buraków i 250 g tartego chrzanu z 250 g miodu. Wcześniej starty chrzan zalać 60 mln wódki i odstawić na dobę. Po wymieszaniu dodajemy sok z 1 cytryny. Przez 2 miesiące pić 3 razy dziennie po 1 łyżce, na godzinę przed jedzeniem lub 2 -3  godziny po jedzeniu.

 

Anemia, awitaminoza – napar z 1 łyżki owoców dzikiej róży pozostawić pod przykryciem przez 15 minut, przecedzić i dodać 1 łyżkę miodu. Wypijać 1 szklankę dziennie.

    Źródło: Edward Kałużny
    „Pszczela apteczka”

     panorama.media.pl

Read the rest of this entry »

Uroczysta akademia w Ostrowcu i dobra zabawa w Bałtowie- tak przez trzy dni spędzili czas na Ziemi Świętokrzyskiej pszczelarze z całego kraju. Po ubiegłorocznych dożynkach wojewódzkich w Bałtowie zdecydowano, że to właśnie tam odbędzie się ogólnopolskie święto.

ŚWIĘTOKRZYSKIE SPADZIĄ SŁYNIE
Już w piątek goście zwiedzali Ziemię Świętokrzyską, uczestniczyli w otwarciu wystawy związanej z gospodarką pasieczną, wyrobami regionalnymi i rzemiosłem artystycznym w JuraParku oraz warsztatach pszczelarskich w pasiekach.

W sobotę w nowej hali w Ostrowcu odbyła się oficjalna uroczystość, z udziałem prawie 50 pocztów sztandarowych związków pszczelarskich z całej Polski, a także gości z Ukrainy. Gości powitali starosta ostrowiecki Zdzisław Kałamaga, prezydent Ostrowca Jarosław Wilczyński i wójt gminy Bałtów Andrzej Jabłoński. Jak ważną datą jest w polskiej historii 17 września, przypomniał Prezydent Polskiego Związku Pszczelarskiego Tadeusz Sabat, prosząc o uczczenie chwilą ciszy pamięci nieżyjących już pszczelarzy. Mówił również o 200. rocznicy urodzin i 105. rocznicy śmierci założyciela polskiego pszczelarstwa ks. prof. Jana Dzierżona.

Czytaj więcej…

Read the rest of this entry »

Read the rest of this entry »

Miód - jest źródłem sił witalnych i energii, miód z dodatkiem mięty dodaje energii i pobudza.

Poczytaj więcej o naturalnych afrodyzjakach…

Read the rest of this entry »

Dziesięć lat temu Stowarzyszenie Szczecin „Expo” zaproponowało stworzenie na Pojezierzu Drawskim produktu lokalnego, który ma swoje tradycje historyczne.

Wybór padł na miody. Miody drahimskie są teraz chronioną przez Unie Europejska nazwą geograficzną. Prezes drahimskich pszczelarzy Grzegorz Fujarski mówi, że jest to wielkie wyróżnienie i zaszczyt.

W Siemczynie w czasie konferencji pszczelarskiej odebrał on w imieniu wszystkich producentów miodów drahimskich znak przyznany przez Komisję Europejską.

Posłuchaj Grzegorza Fujarskiego, prezesa drahimskich pszczelarzy
Źródło: radio.koszalin.pl

Read the rest of this entry »

Dobra wiadomość dla smakoszy miodu. W tym roku zebrano go o pięć tysięcy ton więcej niż w zeszłym. Był to głównie miód rzepakowy, pojawił się także spadziowy. Ale gryczanego i akacjowego jest trochę mniej. Mimo wszystko jego cena nie powinna wzrosnąć. Na dwudziestych dziewiątych Ogólnopolskich Dniach Pszczelarza w Bałtowie podsumowano kończący się sezon.

Wiosna dla pszczelarzy była bardzo udana. Średnio udało się pozyskać trzydzieści litrów miodu rzepakowego z jednego ula.

Pan Władysław Kiełb wozi swoją pasiekę na pola i przyznaje, że pszczoły jeśli mogą to zawsze wybiorą lepsze kwiaty. I doskonale rozpoznają na przykład modyfikowany genetycznie rzepak.

Prezydent Polskiego Związku Pszczelarskiego podkreśla, że dziś naukowcy nie są w stanie przewidzieć jaki wpływ na miód będzie miał pyłek z kwiatów roślin genetycznie modyfikowanych.

Parlament Europejski na razie nie zdecydował o wprowadzeniu GMO, jak przewidują związkowcy raczej od tego odejdą. Obecnie trwają prace nad innymi rozwiązaniami prawnymi, aby wzorem akcji owoce w szkole, również miód był konsumowany przez dzieci od najmłodszych lat.

Miód wciąż jest uznawany za towar luksusowy i przez większość traktowany jako lekarstwo. Ale aby faktycznie leczył należy spożywać go codziennie, tylko wtedy będzie lekiem. W tym roku udało się pozyskać ponad dwadzieścia dwa tysiące ton miodu. I jak zapewniają pszczelarze, na pewno dla nikogo nie zabraknie.

Źródło: tvp.pl/kielce

Read the rest of this entry »

Miód szałwiowy zbierany jest przez pszczoły z nektaru pochodzącego z jasnofioletowych kwiatów wieloletniego, balsamicznie pachnącego półkrzewu szałwii lekarskiej – Salvia officinalis L. z rodziny wargowych. Pola uprawne tej rośliny w czasie kwitnienia są licznie odwiedzane przez pszczoły, zapewniając wydajność miodową wynoszącą od 200 do 350 kg, a niekiedy nawet 600 kg z 1 hektara. W rejonach naturalnego występowania szałwii lekarskiej, od Hiszpanii po Azję Mniejszą, dostarcza ona również bardzo bogatego pożytku ze stanowisk dzikich. W celu poprawy pożytków pszczelich często wysiewane są w Polsce inne gatunki tej rośliny, a mianowicie szałwia okręgowa lub okółkowa – Salvia verticillata L. o wydajności miodowej 100-300, a nawet 600 kg z 1 hektara i szałwia omszona – Salvia nemorosa L., o długim okresie kwitnienia i zarazem chętnie oblatywana przez pszczoły. Jej wydajność miodowa wynosi od 100-200, niekiedy do 400 kg z 1 hektara….

Czytaj więcej…

Read the rest of this entry »

Kluczbork (fot. Dariusz Małanowski Pszczeli Park)

Można obejrzeć i nabyć przedmioty wykonane przez mistrza sztuki kowalskiej, dowiedzieć się jaką ofertę mają gospodarstwa agroturystyczne, spróbować produktów masarskich.

Oprócz tego można podziwiać wystawę Młodzieżowego Domu Kultury „Pracowite pszczoły dają miód, który potem szlachci pańskie stoły”.

Odbywają się również występy artystyczne uczniów z Młodzieżowego Domu Kultury i Kluczborskiego Domu Kultury.

Jarmark potrwa do godziny 15:00.

W muzeum im. Jana Dzierżona w Kluczborku można obejrzeć również wystawę pt. Jan Dzierżon – twórca nowoczesnego pszczelarstwa.

Źródło: nto.pl

Read the rest of this entry »

Bartnik – ryc. Leszek Buda

Słoiczek jest spory i bez etykiety, pewnie poprzednio był w nim dżem, majonez albo jakieś domowe przetwory. Specyfik, który jest w nim teraz, ma barwę po trosze brunatną, po trosze złocistą lub szarą, a miejscami bywa poprzetykany ciemniejszymi plamami. Częstujący nas tym specjałem biolog i ekolog
dr Przemysław Nawrocki reprezentuje Wide Wildlife Found, czyli światową organizację ochrony dzikiej przyrody. Radzi, by po zawartość słoika sięgać po prostu palcem. Próbujemy. Substancja ma smak miodu, ale z jakimś jedynym w swoim rodzaju, z lekka żywicznym aromatem. Co tu jest oprócz miodu? – Sporo wosku, trafi się czasem pancerzyk owada, larwa, pyłek kwiatowy, jakieś wiórki… – tłumaczy ekolog tonem wyraźnej zachęty. Bo taki skład powinien mieć – i w tym wypadku ma – prawdziwy miód bartny. Palce idą w ruch i wkrótce do dna wyczyszczamy słoik.

Okolica, która nas otacza, już z dala wygląda na miodem płynącą. Rozległe łęgi nad Pilicą nawet z końcem lata kuszą kobiercami kwiecia. Zresztą jako jeden z walorów przyrodniczych tych stron, otwierający im drogę do sieci Natura 2000, wymieniane są nadrzeczne ziołorośla. Ale dr Nawrocki na spotkanie z pszczołami ciągnie nas nie na łąki, tylko do lasu. Trzeba przyznać, że jest dokąd.
Lasy Spalskie to spory fragment dawnej Puszczy Pilickiej. Duży szmat lasów prawie w samym wylesionym środku Polski, do tego nad jeszcze naturalną rzeką Pilicą – to skarb. Nic dziwnego, że nakładają się tu na siebie Spalski Park Krajobrazowy, Piliczańsko-Radomszczański Obszar Chronionego Krajobrazu, Leśny Kompleks Promocyjny Lasy Spalsko-Rogowskie, specjalny obszar ochrony siedlisk Natura 2000. Stare świetliste dąbrowy, wielkie obszary zarośli nadrzecznych, malownicza, zdążająca przez Spałę do Pilicy rzeczka Gać, którą nawet biolodzy sławią za przyrodnicze bogactwa, malowniczy barokowy kościółek patrzący z wysokiego wzgórza na Pilicę w Inowłodzu – to tutejsze perełki, ale ludzi przyciągają przede wszystkim sosnowe, na piaskach i blisko rzeki rosnące widne bory.
Jak nam powiedział pewien prowadzący tu badania owadów naukowiec, kto żyw, chce tu zamieszkać. Toteż – słyszymy od biologa – lasy przypominają trochę wnętrze ula podzielone pszczelimi komórkami, tak są pogrodzone. Ale nie wszystkie. W okolicy Spały, Konewki, Luciążnej lub Smardzewic uchowały się jeszcze prawdziwe,
starym lasem pokryte uroczyska. Dr Przemek, z zawodu ornitolog, a z przekonania także obrońca dzikich pszczół, prowadzi nas do rezerwatu Żądłowice, którego nazwa zdaje się mówić wszystko. Jednak – zapewnia przewodnik – nie od żądeł pszczelich ona pochodzi, tylko od ukłuć licznych w tym wilgotnym ostępie komarów, o czym się zaraz sami przekonamy. Ale właśnie ta nazwa przyciągnęła uwagę nowej generacji bartników, którzy tu postanowili urządzać, czyli dziać swoje barcie. Bo i jest w czym – rosną tu tęgie, po dwieście i więcej lat liczące sosny. Pokonawszy gąszcz podszytów i barykady wykrotów, stajemy pod jedną z nich.

Pod drzewem leży bartniczy sprzęt. Młody bartnik Tomasz Dzierżanowski przytroczył się właśnie do pnia wykonanym z lipowego łyka pasem, który po baszkirsku nazywa się kiram. Zabierze ze sobą na górę wydrążone z pnia naczynie, w języku naszych bartników kadłubek, ale po baszkirsku – batman. Skąd ten baszkirski język w polskiej kniei?
Przemek Nawrocki, choć zajmował się głównie ochroną ptaków, ale też łososi, rysi i innych ginących zwierząt, zawsze marzył o bartnictwie i jego odnowie. – To była prawdziwa fascynacja, ale i abstrakcja! – mówi dziś. Wiedział, że od dobrych stu lat nie ma już u nas leśnych bartników. Ale przedtem byli i rozsławiali Polskę w świecie. Jeszcze pod koniec XIX w. w niedalekiej Puszczy Kozienickiej naliczono ponad 5 tys. barci w starych pniach. Ale rozkwit przeżywało leśne pszczelarstwo w XIV w., kiedy to przynosiło większe zyski niż wyrąb drewna w lasach i łowiectwo. Zawód bartnika, przechodzący z ojca na syna, miał własne prawodawstwo, swoje sądy i wiele przywilejów.
Byliśmy wówczas bartniczą potęgą, a miody z polskich leśnych uli gościły na najznamienitszych stołach Europy. Jednak rozwijające się, coraz bardziej nastawione na wysoką produktywność bartnictwo i zmiany w gospodarce leśnej, ograniczające liczbę starych drzew i roślin miododajnych, położyły kres tradycji leśnego pszczelarstwa. Pasieki – podkreśla Przemek – wyciągnęły pszczoły z lasu na łąki i pola, leśne odmiany zastąpiły bardziej produktywnymi rasami. Pszczoła zbiera tzw. pożytek (czyli nektar kwiatowy, pyłek i spadź) najwyżej 1,5 km od ula, do lasu nie doleci. Tymczasem tu, w puszczy, to głównie pszczoły zapylały rośliny kwiatowe i drzewa. Leśne pszczoły, dla większości pszczelarzy prymitywne i nieproduktywne, dla lasu są ważniejsze od ptaków, żubrów i rysi.

Żubry w Białowieży (fot. Dariusz Małanowski Pszczeli Park)

 Jako przyrodnik zawędrował kiedyś Nawrocki w Ural, by odkryć, że tu bartnictwo uchowało się jako ceniony zawód z tradycjami i rozwija się znakomicie. W dużej mierze to forma ochrony przyrody. W zapowiedniku Szulgan Tasz – to odpowiednik naszego rezerwatu – zastał około 700 czynnych barci. W Baszkirostanie pszczelarstwo ma niezniszczalną tradycję i prestiż, a dziś istnieje też jako sposób na ochronę rodzimej pszczoły, zwanej burziańską. A gdyby tak odtworzyć na podobnej zasadzie nasze pszczoły leśne, ukryte jeszcze tu i ówdzie w zakamarkach puszcz, choć głównie już tylko w laboratoriach badaczy? Zdziesiątkowane zostały bardziej jeszcze niż odmiany hodowlane przez zawleczoną z Azji warrozę. Nazwa powodującego chorobę pasożyta, Warroa destructor, mówi sama za siebie… Wyciągnąć ostatnie leśne pszczoły z laboratoryjnych hodowli do leśnych dziupli, z pożytkiem dla nich i dla lasu – nie byłby to pomysł?

Zaprosił zatem Przemek baszkirskich mistrzów do Polski. Co prawda na temat polskiej sztuki bartniczej ukazało się wiele publikacji, ale z praktyką jest gorzej. Niech baszkirscy bartnicy zrobią na wzór trochę barci i podszkolą pierwszych chętnych. Tak w 2007 roku powstało w spalskich sosnach dziewięć barci, a do pracy przystąpiło w tutejszej ostoi dwóch pierwszych bartników, pasowanych na mistrzów wedle baszkirskiej tradycji i ubranych we właściwe tamtejszym pszczelarzom czapki. Ale nadzorują tworzenie polskiego miodu przez prawdziwe polskie pszczoły. Jeden z nich, Tomek Dzierżanowski, właśnie na oczach naszej ekipy zapala podkurzacz.
Bo, żeby wchodząc do pszczół, za bardzo ich nie wkurzyć, trzeba je… podkurzyć. Ale o trochę co innego tu chodzi niż o kopcenie dla uspokojenia. Instynkt podpowiada bowiem pszczołom, że gdy czuć w powietrzu leśny pożar, trzeba ratować miód i intensywnie go pić. A przy tej czynności nie żądlą.
Kiedyś w roli podkurzacza występował rozwidlony kołek z powtykanymi weń żywicznymi szczapami sosny. Dziś zastąpił go metalowy pojemnik z dziobkiem. Do dziania tutejszych barci też już użyto pił łańcuchowych. Siekiera, którą dzierży nasz bartnik, to tylko sprzęt pomocniczy. Nie wisi też nad ulem tęgi bal, który w prastarych barciach miał za zadanie wyrżnąć w łeb niedźwiedzia, gdyby połakomił się na miód. Dziś jest niepotrzebny, bo nie ma tu niedźwiedzi. Kiedyś misie były głównymi konkurentami, a czasem też przewodnikami bartników. Wszakże nazwa niedźwiedzia wzięła się od słów „mied” – miód i „wiedzieć”. Oznacza więc: wiedzący, gdzie jest miód.
Tomek podkurzaniem uspokoił pszczoły, ale sam jest trochę wkurzony. Chciał osiedlić tu – zgodnie z założeniami ochronnego projektu, w którym uczestniczy – rój prawdziwych dzikich pszczół z tzw. rasy środkowoeuropejskiej. Badania genetyczne wskazują, że pszczoły zasiedlające spalskie barcie mają rzeczywiście przewagę genów pszczół leśnych. A tu dosłownie na trzy dni przed ich osiedleniem wpakował się Tomkowi jakiś obcy rój. To jeden dowód więcej, jak brakuje dziś pszczołom naturalnych dziupli. Kiedy – rozpoczynając wraz z Baszkirami wprowadzanie w życie projektu – wyrąbali pierwsze barcie ze stosownymi, przepisowymi okienkami, już wkrótce ule były zajęte. Dużo szybciej niż na Uralu.
Tomek nie nastawia się na wielki biznes, ale z czasem bartnictwo może się stać opłacalne. W Baszkirii litr miodu kosztuje 150 euro. U nas na razie jednak jest zbyt mało barci, a i miód nie jest tak popularny. W przyszłości turyści będą mogli zwiedzać barcie, dziś musi wystarczyć im ilustrująca powrót bartnictwa ścieżka edukacyjna, urządzona koło siedziby parku krajobrazowego w Spale. Stoi tu czynna barć, stale zasiedlana przez pszczoły, jak słyszymy – w połowie leśnego pochodzenia. Dla naszego bartnika to puszczańskie zajęcie stanowi raczej hobby, Tomek może bez trudu łączyć je z inną pracą.
Do barci zagląda się ledwie dwa razy do roku: wiosną – żeby posprzątać, i jesienią – po miód. Do jednego kadłubka–batmana można zebrać 10 – 12 litrów miodu. Trzeba wyrąbać wiele barci, żeby dzięki pracy pszczół być bogatym. Nasz bohater zbiera na razie po trzy litry. Pojawił się nawet chętny do wypiekania na tym miodzie pierniczków według XVI-wiecznej receptury i pierwsze już upiekł.

Spiskim bartnikom chodzi raczej o bogactwo przyrody. Jeżeli pszczoły zamieszkają wewnątrz leśnego ostępu z tęgimi sosnami, to – biorąc pod uwagę skromną trasę ich lotów za pożytkiem – raczej nie wylecą na dalekie pola. Nie zarażą się od innych owadów pasożytami, nie zetkną z rolną chemią, a za to będą żerować na leśnych roślinach.
W tutejszych lasach nie brak rzadkich roślin o magicznych nazwach, np. czarcikęsik Kluka, lilia złotogłów i kruszczyki z grupy storczyków. Ale potrzeba więcej roślin, nawet pospolitych, ale miododajnych. Więcej lip i wierzb. Malinisk i dawniej niepotrzebnie pod nasadzenie sosen zaorywanych wrzosowisk. Jest sto innych niż pszczoły powodów, by roślinność na różne sposoby urozmaicała las. Potrzebne są na przykład polany. Doskonałymi ich twórcami i konserwatorami są żubry – gryzą trawy i nie pozwalają w widnych miejscach rozpanoszyć się drzewom. Nie żyją tu dziś na wolności, choć można je pooglądać za ogrodzeniem, w Książu koło Smardzewic. Ale w przyszłości, kto wie, są wszak już i wolne stada tych wielkich ssaków – naturalnych kosiarek.
Może więc żubr – symbol ochrony przyrody – i pszczoła połączą siły w ochronie naturalnego oblicza naszych puszcz. Ochrona jednego czy dwóch gatunków oznacza wszakże zawsze szansę także dla wielu innych. Tutaj – choćby dla wiekowych sosen, z których po dziś dzień słyną spalskie lasy. Aby dziać barcie, trzeba dać jeszcze dłużej żyć sosnom, dębom, modrzewiom i jodłom. Kochają je ptaki, dzięcioły potrafią nawet włamywać się do barci po miód. Nic zatem dziwnego, że w spalskie bartnictwo zaangażowało się nawet Mazowiecko-Świętokrzyskie Towarzystwo Ornitologiczne. A kiedy będzie więcej naturalnych barci – kto wie, może zajrzą tu kiedyś dawno niewidziane, żądne bartnego miodu niedźwiedzie?

Źródło: rp.pl

Read the rest of this entry »

W harmonogramie wyjazdu znalazło się wiele miejsc, których odwiedzenie było cennym doświadczeniem dla uczestników, m. in. zwiedzano Pasiekę Zarodową im. Aleksandra Stasińskiego w Kocierzowych oraz wysłuchano wykładu pana Czesława Koprysa nt. hodowli matek pszczelich na własne potrzeby oraz tworzenia odkładów jako elementu nowoczesnej gospodarki pasiecznej. Na Uniwersytecie Przyrodniczym w Lublinie pan dr Marek Chmielewski omówił sytuację w zakresie wsparcia pszczelarstwa w Polsce i w Unii Europejskiej. Ogromną dyskusję wzbudził referat poświęcony przyczynom masowego ginięcia pszczół. Słuchacze, doświadczeni pszczelarze, byli zainteresowani zagadnieniami poruszanymi przez specjalistów zajmujących się problematyką pszczelarską od strony badawczej. Stronę praktyczną mieli okazję poznać podczas wizyty w spółdzielni APIS, która zajmuje się produkcją miodów pitnych. Trzeciego dnia pobytu pszczelarze odwiedzili jedyną w Europie szkołę przygotowującą do tego zawodu – Technikum Pszczelarskie im. Tadeusza i Zofii Wawrynów w Pszczelej Woli.

Pracownia technologii produktów pszczelich w Pszczelej Woli

Wykładowcy, którzy poświęcili czas uczestnikom, oprowadzili ich po laboratorium, pasiece i całym terenie szkoły. Pani dyrektor opowiadała o tym, jak środki z Unii Europejskiej wykorzystywane są na rozwój placówki dydaktycznej. Ostatniego dnia uczestnicy wyjazdu zostali zaproszeni do Instytutu Sadownictwa i Kwiaciarstwa w Puławach. Wykłady doktora Dariusza Tepera poświęcony chorobom pszczół oraz doktor Ewy Woś na temat zafałszowania miodu wywołały tak żywą dyskusję, że obie prelekcje zostały przedłużone.

Źródło: lodzkie.ksow.pl
Zobacz więcej…

Read the rest of this entry »