Data: 24 sierpnia 2011
Uczestnicy: – Bramborak,.Koczownik, Maniek
Miejsce: Dzika piaskownia pośród dzikich pól
Degustowane miody:
1. Chyćczak kwiatowy (trójniak +), niekomercyjny, Pasieka Kujawskie Miody – Piotr Okniański
2. Polski (trójniak +), niekomercyjny, Pasieka Kujawskie Miody – Piotr Okniański
3. Huzarski (trójniak), Huzar, Nowy Sącz
Gwiazdami tej degustacji były dwa niekomercyjne rarytasy, o których sam Autor tak nam napisał:
„Dwa eksperymentalne miodki (tróniaki), jeden owocowo-kwiatowo-korzenny (tzw. Chyćczak kwiatowy) lekko kupażowany imbirowym i czeremszakiem i drugi nazwany „Polskim” to moja wariacja na temat dębniaka a’la Obozowy z elementami Polskiego (wg. T.Ciesielskiego) – w 60% na gryczanym z nieortodoksyjnym dodatkiem soku z cz.porzeczki i kardamodu oraz mnieszą ilością chmielu.„
Od kiedy zaczęliśmy degustacje miodów niekomercyjnych jesteśmy co i raz zaskakiwani, nowymi smakami, oryginalnymi recepturami i co wyraźnie czuć już po pierwszym łyku – najwyższą jakością onych wyrobów. Pamiętajmy bowiem, że im produkcja bardziej globalna tym produkt zbliżony bardziej do paszy dla zwierząt, a im mniejszy wytwórca tym więcej starań, jakości i serca w dziele jego – dziele unikatowym.
Pierwszy odkorkowaliśmy niebywale ciekawy pod względem składu miód o nazwie Chyćczak kwiatowy – trójniak. Od pierwszego łyka uznaliśmy jednogłośnie z zachwytem, iż jest to najlepszy dotąd degustowany miód niekomercyjny owocowy. Ma bardzo bogaty owocowy smak, trudno dociec jakież tam składniki zawarto ale wszystko to razem wzięte smakuje niebywale wybornie. Alkoholu jest w sam raz. Wielkie brawa dla twórcy!
Spójrzmy jak mocną i głęboką Chyćczak ma barwę. Kosztowaliśmy go na zimno i na gorąco – w każdej postaci wyborny ale podgrzany dodatkowo parując inhalował takimi błogimi aromatami iż oniemieć można było od tego doszczętnie.
Wspomnieć wypada o tem, iż podczas degustacji w najbliższym naszym sąsiedztwie przeszła potężna nawałnica, nas jedno skrapiając nieznacznie. Ale niebo wyglądało naprawdę fenomenalnie o zachodzie słońca, co widzimy poniżej.
Drugim z dwóch niekomercyjnych arcydzieł był miód o nazwie Polski – trójniak
Nie mamy pojęcia jak tego autor miodu dokonał ale wyraźnie czuć było dębowy zapach, jakby w dębowej beczce dojrzewał. To dało mu charakter prastarego miodu o zdecydowanym korzennym smaku – coś nieprawdopodobnego!
Oto jak mniej więcej wyglądał ów nektar na tle złowrogiego nieba, którego jednak po pokrzepieniu się miodem w ogóle jakbyśmy nie zauważali. Całą bowiem uwagę zaprzątnęły nam niezrównane odcienie smakowe miodowych smakowitości.
Wedle naszej opinii miód winno się bezapelacyjnie podgrzewać, bo chłodny nie zdradza tego wspaniałego bogactwa zapachów i smaków, które w sobie zawiera.
Po zapadnięciu ciemności tradycyjnie wznieciliśmy płomienie, mając w okolicy spory zapas wyrwanych z piachu sosnowych pniaków, odpowiednio ususzonych i smolnych, dzięki czemu ogień był krzepki i nie wymagał specjalnego doglądania z naszej strony.
Ostatnim miodem, którego odkorkowaliśmy dopiero na końcu był Huzarski z wytwórni Huzar – Nowy Sącz. Jest to miód owocowo-korzenny, na bazie soku malinowego, nieco cierpkawy, w barwie ciemny – jak na komercyjny bardzo dobry. Generalnie miody z tej wytwórni są niezłe, chociaż może komuś nadmiar korzennych przypraw przeszkadzać, ale zimą gdy go zagrzejemy jest to z pewnością duży atut.
Spójrzmy na barwę Huzarskiego trójniaka
No i powrót, po wspaniałej degustacji – nie łatwy, bo teren trudny ale któż by się tym wówczas przejmował, gdy w lekkim stanie nieważkości, mając rozgwieżdżone niebo nad głową, przemierzaliśmy roztoczańskie przestrzenie pól.
W następnym odcinku (prawdopodobnie już we wrześniu) będziemy degustowali dwa nowe (?) miody wykonane przez spółdzielnię Apis z Lublina – Dąbrowski trójniak i dwójniak o tej samej nazwie. Zapraszamy
Źródło: Kolejne wybitne unikaty – Pasieka Kujawskie Miody
