Wszystko o miodzie i Pszczołach   Serwis internetowy na temat pszczół i pszczelarstwa

Według legend egipskich pszczoły to ożywione łzy boga słońca Ra. Owady te były otaczane wielkim kultem, a miód mogli spożywać tylko najwięksi dostojnicy. W mitologii greckiej nektar był napojem bogów Olimpu. W Biblii w Mądrościach Syracha czytamy: „Rzeczy pierwszej potrzeby dla życia człowieka – to: woda, ogień, żelazo i sól, mąka pszenna, mleko i miód…”. Biblijna „ziemia obiecana” płynąć miała mlekiem i miodem. Król Salomon radził: „Jedz synu miód, bo jest dobry i przedłuży dni twego żywota”.

Nazywany płynnym złotem miód był pierwszym w historii dodatkiem słodzącym. Gościł na stołach bogatej szlachty i ubogich chłopów. Ze względu na swe właściwości miód jest znany w kuchni i lecznictwie od 4000 lat, a do dziś zakres jego stosowania jest bardzo szeroki.

Miody powstają z zebranego i przetworzonego przez pszczoły nektaru z kwiatów oraz tzw. spadzi, czyli słodkiej wydzieliny osiadłej na liściach i gałązkach niektórych drzew i krzewów. Spadź jest substancją wydalaną przez owady. One to pobierają z liści czy igieł sok jako pokarm a nie mogąc przyswoić tak dużej ilości cukrów wydalają go w postaci kropelek.

Miód jest produktem o zróżnicowanym składzie chemicznym. Zależy on w dużym stopniu od rodzaju i gatunku roślin, z których pszczoły zbierają nektar lub spadź. Duże znaczenie ma także miejsce, w którym żyją i pracują pszczoły. W różnych typach i odmianach miodu odkryto ponad 300 składników należących do kilkunastu grup chemicznych, przy czym większość z nich ma charakter śladowy. Miód pszczeli to przede wszystkim mieszanina węglowodanów – głównie cukrów prostych, glukozy i fruktozy, w przybliżeniu 75%. Miody zawierają także m.in. związki azotowe, kwasy (m.in. kwas foliowy, kwas pantotenowy, kwas jabłkowy, kwas cytrynowy), żelazo, mangan, miedź, fluor, siarkę, potas, fosfor, sód, wapń, magnez, krzem, selen, bor, jod, lit i wiele innych. Miód to także bogactwo enzymów (pochodzą z wydzieliny gruczołów ślinowych pszczół). Zawartość białka jest niewielka. Są to głównie albuminy i globuliny, będące składnikami wydzieliny gruczołów gardzielowych pszczół. Miód może zawierać ziarenka pyłku kwiatowego a także śladowe ilości mleczka pszczelego. O smaku i aromacie miodu decydują w dużym stopniu składniki olejków eterycznych pochodzące z nektaru. Barwa miodu zależy przede wszystkim od obecności związków karotenoidowych (głównie beta-karotenu), ksantofilu, chlorofilu i jego pochodnych, flawonoidów i antocyjanów. Naturalny miód wcześniej czy później krystalizuje, czyli zamienia się z formy płynnej (patoki) w formę stałą (krupiec). Zjawisko to często niesłusznie nazywa się scukrzaniem. Krystalizacja najszybciej przebiega w miodach wiosennych – nawet w kilkanaście dni po miodobraniu. Sprawia to większa zawartość glukozy. Dłużej pozostają w postaci płynnej miody z większą zawartością fruktozy, jak np. miód akacjowy. Kryształki miodu mogą być drobne, regularne lub nierówne, grudkowate. Krystalizacja miodu nie zmienia jego wartości odżywczo-leczniczych, lecz jedynie konsystencję. Miód można przywrócić do postaci płynnej poprzez wstawienie słoiczka do garnka z gorącą wodą. Nie należy jednak przekraczać temperatury 40 stopni. Miód zachowa swe cenne właściwości jeżeli będzie przechowywany w odpowiednich warunkach. Ważne, aby był szczelnie zamknięty i trzymany w suchym, chłodnym pomieszczeniu. Nie powinien być wystawiany na działanie słońca. Poszczególne odmiany miodów ze względu na swój skład posiadają specyficzne walory lecznicze.

Miód akacjowy – w stanie płynnym jest prawie przeźroczysty. Ma przewagę fruktozy i sacharozy dlatego proces krystalizacji następuje po kilku miesiącach a nawet roku. Polecany jest przy schorzeniach przewodu pokarmowego (m.in. nadkwaśności żołądka) i w zaburzeniach funkcjonowania nerek

Miód mniszkowy – jest jednym z pierwszych wiosennych miodów. Jak większość miodów wczesnych zawiera dużo glukozy i bardzo szybko krystalizuje. Ma jasną barwę i delikatny, słodki smak. Stosowany jest w chorobach wątroby i dróg żółciowych, chorobach reumatycznych, niedokrwistości, schorzeniach żołądka a także w stanach wyczerpania psychofizycznego. Stosowany zewnętrznie doskonale przyśpiesza gojenie drobnych ran.

Źródło: Zamień actimel na miód i owoce